Eén stap tegelijk

‘One thing at a time’… vol goede moed kocht ik een aantal weken geleden een notitieblokje met op de kaft deze quote. Het boekje was bedoeld als aantekeningenblok voor mijn nieuwe baan. Een reminder dat ik deze keer de lat niet onrealistisch hoog hoef te leggen en niet in sneltreinvaart achter de wereld aan hoef te razen; het mag ook best rustig aan. Die wereld raast toch wel door. Je mág de tijd nemen en even stilstaan. Niet wetende dat dit laatste na een paar weken vrij letterlijk genomen zal worden en dat niet alleen ik, maar ook de wereld even zal moeten stoppen met razen. 

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Misschien beginnen we als thuiswerkers zelfs wel te wennen aan de situatie? Leren we dat de wereld ook wel doordraait zonder dat we elke ochtend en aan het eind van de werkdag aansluiten in de file. Dat de zon ook wel opkomt als we niet in het vliegtuig zitten, op weg naar onze volgende bestemming. Dat de vogeltjes ook wel fluiten als we er niet met z’n allen op uittrekken om hun natuurlijke habitat te verstoren. Wie weet, fluiten ze zelfs wel een toontje harder.

Ineens valt ons op dat de beroepen die er écht toe doen niet ingevuld worden door die grote groep medelanders die elke dag aansluit in de file. We klappen massaal voor de zorg en uiten compassie voor alle personen uit ‘vitale’ beroepsgroepen. Ineens tonen we erkenning voor deze personen die al jarenlang schreeuwen om dat kleine beetje extra waardering voor het werk dat zij toch echt al al die tijd dag in dag uit uitvoeren. Ineens snappen we dat kinderen kennis bijbrengen toch eigenlijk best veel werk is en ineens zien we dat het huis zichzelf niet schoonmaakt. We beseffen dat eenzaamheid een reëel probleem is.

Is het echt zo erg om even pas op de plaats te maken?

We worden allemaal geraakt. ‘Getroffen’ is een woord dat veelvuldig wordt genoemd. Alsof een bom is ingeslagen op onze samenleving. Alsof een gevaarlijke vijand ons besluipt, klaar om ieder moment toe te slaan. Maar het gevaar komt niet van buitenaf. Het gevaar schuilt in onszelf. Wij verspreidden het virus en wij zorgden ervoor dat het een noodzaak werd te stoppen met doorrazen, terwijl een deel van ons de klappen opvangt.

Ik ben me ervan bewust dat sommige klappen klein zijn. Zoals het verliezen van je baan terwijl er een vangnet van WW op je wacht. En sommige klappen groot. Zoals het verliezen van een familielid, dat je niet eens gedag hebt kunnen zeggen. Je drie slagen in de rondte moeten werken zonder hoopvol resultaat. Je branche tijdelijk compleet zien verdwijnen. Of de verantwoordelijkheid te dragen 17 miljoen mensen door deze crisis te loodsen.

Toch vraag ik me één ding af.. Is het in een wereld van burn-outs, depressies, ontbossing en een steeds dunner wordende ozonlaag wel zo erg om even op pauze te staan? Is het erg om op zoek te gaan naar die ‘nieuwe normaal’? Want hoe ‘normaal’ was het leven dat wij leidden? Hoe zorgeloos was het feit dat er elke avond een maaltijd op ons bord ligt te wachten, ookal gooien we de helft weg? Hoe doeltreffend was het om elke uithoek van de wereld te bewandelen? Hoeveel liefde werd er gedeeld door altijd van huis te zijn? Is het dan echt zo erg om even pas op de plaats te maken?

De wereld draait ook wel door zonder ons geraas. De wereld draait zelfs door als de straten verlaten zijn en als we niet deelnemen aan de rat race die we zelf zijn gestart. Als we even stilstaan en om ons heen kijken wordt de wereld misschien zelfs wel een stukje mooier…

Dus als we weer naar buiten mogen, zullen we dat dan met één stap tegelijk doen?